Jammer nou, heel verslag kwijt. Met frisse moed opnieuw begonnen.

CONTACTEN op BALI

Had ik ergens al geschreven hoe ver het dorp Candidasa van de toeristische wereld is? V E R !! De eerste ochtend, om te proberen, de straat naar beneden wat afgelopen. Kwam stalletje tegen, zag lekkere kroepoek, maar vrouwtje maakte ook iets anders klaar. Mag ik dat ook? en een aardige portie zwarte rijst in bananeblad geschept, handig dichtgevouwen, stokje erdoor en het geheel in plastic zakje. Nog wat doorgewandeld, maar ‘thuis’ gesmuld van deze ‘bubur Bali’. Verder wat gezwommen in mijn privé zwembadeje aan de overkant van de weg (ik was enige gast in dit traditioneel Bali-house’ hotelletje).

De volgende dag maar eens verder doorgewandeld de weg af naar beneden. Naar het strand en de zee was volgens mijn ’ hotelverzorgers’ drie kilometer lopen en ik zette mij schrap. Het begin van wandeling zeer longonzuiver met voorbijrazende motorfietsen en 4-wielig vervoer met uitlaatgassen van heb ik jou daar. Maar tenslotte rustig straatje bergafwaarts en ja hoor, daar was de zee… Rotsen en grotten aan één kant, zwart strand en aanstormende zee; het was vloed. Geen badpak bij me, maar pootjebaaien ook lekker tot het heet werd. Met de rug naar de zee waren e prachtige groene bergen. Nog geen mens gezien, maar zoektocht naar schaduwplek vrij hopeloos. In ieder hutje aan strand lag een vissersprauwje. Zag nog een waterplas met mooie keine bruine koetjes. Terugsjouwen dan maar? Maar toen kwam er een man op me af. Hij had een stalletje met frisdrank en snackjes en op het muurje voor zijn ‘warung’ kon ik bijkomen in schaduw.

Balinezen zijn belangstellend of nieuwsgierig? Mijn levensverhaal en familie omstandigheden lagen snel op tafel, oftewel op de grond bij gebreke aan tafel.

Daar meldde zich nog een man, ook om een praatje verlegen. Mijn verroeste Indonesisch ging met spronegen vooruit en ik kreeg een jonge kokosnoot aangeboden. Lekker, hoor!

Toen ik meldde dat mijn dochter samenwoonde met een ‘vent’ werd dat zeer afkeurenswaardig gevonden: op Bali zou de ‘vriendin’ teruggekidnapped worden. Maar er was natuurlijk een oplossing. Mijn dochter zou in hun dorp trouwen en het zou niet meer kosten dan wat bijdragen aan versiering en priester.

Tja, die kosten. Ik wilde netjes betalen voor de genuttigde kokosnoot en er werd mij een voor Bali gigantisch bedrag gevraagd. Tja, hoe los je dat op? Het was me inmiddels wel duidelijk geworden dat de Balinese bevolking ernstig in moeilijkheden is door terugloop toerisme. Je negeert het dan maar eerst en kletst vrolijk wat verder over koetjes en kalfjes, die ze natuurlijk geen van tweeën hadden. Alleen maar schulden en andere narigheid.

Wat nootjes gekocht bij eerste man die niets had gevraagd en mij alleen schaduw had geboden zonder voorwaarden en toen wat wisselgeld in handen van kokos- man gedrukt en snel ervandoor. En zowaar, iedereen was tevreden en ik kon onbekommerd op weg. Zij hadden leuk gekletst en er iets aan over gehouden en ik eigenlijk ook wel.

Je kunt nu eenmaal niet heel Bali redden!!! word vervolgd

Candidasa

Redelijk voorspoedige vlucht vanaf Auckland. In Brisbane echter weer een aansteker kwijtgeraakt. Nog gekker, van de twee mocht ik er een houden. Waar moet het heen in de wereld. 12 uur ‘s nachts in De nPasar, inderdaad opgehaald, maar het was wel bijna anderhalf uur rijden.we stoppen voor en nauwe poort, waar beslist geen dikke NZse in kan. Kamer met platje, kingsize bed en een wonderlijke badkamer, met een kuoiltje en de douchekop komt uit een aarden kruik. Wel warm en koud water. Een goede nachtrust, vooral na een klein slokje ‘wickey en sigaretje op platje. Luid kwakende kikers en sjirpende andere beesten. De volgende ochtend: o, surprise, surprise, een tempeltje rechts op het erf en aan de overkant sawah’s en bergen. Ik ben op het echte Bali! Koffie wordt haastig aangedragen. Geloof dat er wel drie man aanwezig was om mij persoonlijk bij te staan…ik was en ben de enige gast! Het zwembad is aan de overkant van de wegop een veldeje temidden van sawah’s. Het strand echter is 3 km verder weg en het andere hotel, het grotere, aan het strand 10 kilometer. Zwemwater is heerlijk, twee ligstoelen en een parasol. Een wandelingstje langs de weg leverde mij wat kroepoek en zwarte zoete rijst in een pisangblad. Voor middageten werd mij pecil, een soort gado gado geleverd van de warong.

Vandaag maak ik een toer met chauffeur en guide: daar kon ik echt niet onderuit, die guide bedoel ik. Wel lastig hoor, zo,n manneke achter je aan. Ben nu in Ubud, heb zowaar een schilderijtje gekocht en eindelijk een internet cafe gevonden en met de gids heerlijke babi gulin oftewel speenvarken gegeten.

De rest van het verhaal schrijf ik in koud Nederland met tranene inde ogen, denk ik. Ik zal dus ook geen comments kunnen lezen, tenzij ik nog iets in Den Pasar vind op dag van vertrek. Geen tijd voor correcties

Doubtful Sound is in het Fiordland, Zuidereiland.

Cristel, Patrick en ik waren vanuit Te Anau al naar Milford Sound geweest. We vertrokken uit Te Anau met droog, maar bewolkt weer, maar na een poosje begon het te regenen en in mijn herinnering hield het niet meer op. We zouden daar een wandeling naar en over een top doen, maar er was geen beginnen aan, het was nat en koud. Maar we hadden geen spijt, want het was al met al een prachtige tocht erheen. Besneeuwde toppen en enorme watervallen en bergen die links en rechts van de weg dusdanig opdrongen dat ik er wel wat benauwd van werd.

Maar goed, de volgende dag gingen we toch met goede moed met een bus op weg naar Manapouri. Vanuit Manapouri steek je een soort meer over met een bootje en na een uur varen word je weer aan wal gezet. Hoge begroeide bergen rijzen links en rechts weer op en de besneeuwde toppen waren duidelijk te zien. Er lag verse sneeuw, lager dan gewoon voor de zomer. Geen wonder met al die regen in de lagere gebieden. Het weer was zo goed dat je het best een tijdje kon uithouden op het dak van de boot. Ja, niet in je T-shirtje, hoor! Na een uur werden we weer uit de boot gegooid, want dit meer heeft geen verbinding met Doubtful sound en konden we weer in een bus stappen. De chauffeur vertelde ons veel over de begroeiing van dit rotsachtig gebied. Eerst groeit er een soort korstmos, dan komen de groene mossen die op sommige plaatsen inderdaad een zachtgroen tapijtje vormden. Daarna komen de varens en dan de struiken en zelfs bomen, die in staat zijn hun wortels goed te spreiden. Als het een poos droog is geweest, verdrogen de mossen en kunnen er landslides ontstaan. Daarna herhaalt het proces zich weer vrij snel. Ook ‘tijdelijke watervallen’ kunnen stukken vegetatie wegslaan, maar al met al zijn deze hoog oprijzende granieten bergen verbazend groen. Het busritje duurde ongeveer 20 minuten en ondanks het strakke tijdschema stond de chauffeur even stil op een punt met schitterend uitzicht op fjord en besneeuwde toppen. Als een stel Japanners vlogen we de bus uit en klikklikklik en de bus weer in. Aan de andere kant van de berg lag een prachtige boot op ons te wachten. Nadat alle geboden en verboden waren uitgelegd daalden we af naar de cabins. De luxere tweepersoons één trap af en voor de 4-persoons nog een trap lager. We hadden een vrouwelijke hutgenoot en zo zat Patrick met drie vrouwen opgezadeld. Maar ja, het is natuurlijk niet de bedoeling dat je daar brieven gaat zitten schrijven en bovendien, de boot had de trossen al losgegooid en daar voeren we….nee, niet het zeegat uit, maar de fjord in. Er is naderhand nog wel een poging gedaan om het zeegat uit te varen, maar net toen de boot (het schip?) lekker begon te schommelen en ik dacht: nou varen we echt, gingen we weer terug en even later gingen we voor anker en konden we zwemmen!!!!(het water was 7 graden), kayakken, maar dat was alleen voor de echte doorgewinterde kayakkers en je kon in een ‘tin boat’. Tinboat? ik zag me al eenzaam met een paar peddeltjes in een soort van badkuip, maar Cristel wist beter: je kon er met 17 man in en er hing een motor aan en er zat een zeeman aan het stuur. Dus dat deden we dan maar en het was een goede gok. Onze stuurman was Dolphin Dave en hij wist niet alleen veel te vertellen van de begroeiing, de geschiedenis en de vogels; hij had ook al vijf jaar lang een groep dolfijnen in Doubtful Sound bestudeerd. ‘s Avonds na het eten, een buffetdiner met allerlei heerlijkheden, liet hij dia’s zien en vertelde veel over wat er gedaan moest worden voor het behoud van deze dolfijnen. We kregen nog wel een buitje over ons heen in ons tinnen bootje en we werden aardig nat, maar het was de moeite waard. De volgende ochtend, Pat had de nacht goed doorstaan bij zijn drie vrouwen, was het weer een stuk slechter en het was een in-en uit geren vanjewelste. Dek op, dek af, naar binnen, turen door de beslagen ruiten, bibberend van de kou naar de ruimte bij de kayakken om even te kunnen paffen, oftewel sigaretje scoren. Op een gegeven moment stonden alledrie de rooksters daar, heel gezellig. Moe, maar voldaan weer in de bus, weer in de boot (het zat nu helemaal dicht, het was nat, niemand meer op het dak), weer in de bus en in Te Anau weer in de auto, want we gingen verder….