Doubtful Sound is in het Fiordland, Zuidereiland.

Cristel, Patrick en ik waren vanuit Te Anau al naar Milford Sound geweest. We vertrokken uit Te Anau met droog, maar bewolkt weer, maar na een poosje begon het te regenen en in mijn herinnering hield het niet meer op. We zouden daar een wandeling naar en over een top doen, maar er was geen beginnen aan, het was nat en koud. Maar we hadden geen spijt, want het was al met al een prachtige tocht erheen. Besneeuwde toppen en enorme watervallen en bergen die links en rechts van de weg dusdanig opdrongen dat ik er wel wat benauwd van werd.

Maar goed, de volgende dag gingen we toch met goede moed met een bus op weg naar Manapouri. Vanuit Manapouri steek je een soort meer over met een bootje en na een uur varen word je weer aan wal gezet. Hoge begroeide bergen rijzen links en rechts weer op en de besneeuwde toppen waren duidelijk te zien. Er lag verse sneeuw, lager dan gewoon voor de zomer. Geen wonder met al die regen in de lagere gebieden. Het weer was zo goed dat je het best een tijdje kon uithouden op het dak van de boot. Ja, niet in je T-shirtje, hoor! Na een uur werden we weer uit de boot gegooid, want dit meer heeft geen verbinding met Doubtful sound en konden we weer in een bus stappen. De chauffeur vertelde ons veel over de begroeiing van dit rotsachtig gebied. Eerst groeit er een soort korstmos, dan komen de groene mossen die op sommige plaatsen inderdaad een zachtgroen tapijtje vormden. Daarna komen de varens en dan de struiken en zelfs bomen, die in staat zijn hun wortels goed te spreiden. Als het een poos droog is geweest, verdrogen de mossen en kunnen er landslides ontstaan. Daarna herhaalt het proces zich weer vrij snel. Ook ‘tijdelijke watervallen’ kunnen stukken vegetatie wegslaan, maar al met al zijn deze hoog oprijzende granieten bergen verbazend groen. Het busritje duurde ongeveer 20 minuten en ondanks het strakke tijdschema stond de chauffeur even stil op een punt met schitterend uitzicht op fjord en besneeuwde toppen. Als een stel Japanners vlogen we de bus uit en klikklikklik en de bus weer in. Aan de andere kant van de berg lag een prachtige boot op ons te wachten. Nadat alle geboden en verboden waren uitgelegd daalden we af naar de cabins. De luxere tweepersoons één trap af en voor de 4-persoons nog een trap lager. We hadden een vrouwelijke hutgenoot en zo zat Patrick met drie vrouwen opgezadeld. Maar ja, het is natuurlijk niet de bedoeling dat je daar brieven gaat zitten schrijven en bovendien, de boot had de trossen al losgegooid en daar voeren we….nee, niet het zeegat uit, maar de fjord in. Er is naderhand nog wel een poging gedaan om het zeegat uit te varen, maar net toen de boot (het schip?) lekker begon te schommelen en ik dacht: nou varen we echt, gingen we weer terug en even later gingen we voor anker en konden we zwemmen!!!!(het water was 7 graden), kayakken, maar dat was alleen voor de echte doorgewinterde kayakkers en je kon in een ‘tin boat’. Tinboat? ik zag me al eenzaam met een paar peddeltjes in een soort van badkuip, maar Cristel wist beter: je kon er met 17 man in en er hing een motor aan en er zat een zeeman aan het stuur. Dus dat deden we dan maar en het was een goede gok. Onze stuurman was Dolphin Dave en hij wist niet alleen veel te vertellen van de begroeiing, de geschiedenis en de vogels; hij had ook al vijf jaar lang een groep dolfijnen in Doubtful Sound bestudeerd. ‘s Avonds na het eten, een buffetdiner met allerlei heerlijkheden, liet hij dia’s zien en vertelde veel over wat er gedaan moest worden voor het behoud van deze dolfijnen. We kregen nog wel een buitje over ons heen in ons tinnen bootje en we werden aardig nat, maar het was de moeite waard. De volgende ochtend, Pat had de nacht goed doorstaan bij zijn drie vrouwen, was het weer een stuk slechter en het was een in-en uit geren vanjewelste. Dek op, dek af, naar binnen, turen door de beslagen ruiten, bibberend van de kou naar de ruimte bij de kayakken om even te kunnen paffen, oftewel sigaretje scoren. Op een gegeven moment stonden alledrie de rooksters daar, heel gezellig. Moe, maar voldaan weer in de bus, weer in de boot (het zat nu helemaal dicht, het was nat, niemand meer op het dak), weer in de bus en in Te Anau weer in de auto, want we gingen verder….

« Doubtful Sound
Bali »

This entry was posted on Saturday, January 7th, 2006 at 21:15 and is filed under Alles en Niks. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.