Doubtful Sound is in het Fiordland, Zuidereiland.

Cristel, Patrick en ik waren vanuit Te Anau al naar Milford Sound =20 geweest. We vertrokken uit Te Anau met droog, maar bewolkt weer, maar =20=

na een poosje begon het te regenen en in mijn herinnering hield het =20 niet meer op. We zouden daar een wandeling naar en over een top doen, =20=

maar er was geen beginnen aan, het was nat en koud. Maar we hadden =20 geen spijt, want het was al met al een prachtige tocht erheen. =20 Besneeuwde toppen en enorme watervallen en bergen die links en rechts =20=

van de weg dusdanig opdrongen dat ik er wel wat benauwd van werd.

Maar goed, de volgende dag gingen we toch met goede moed met een bus =20 op weg naar Manapouri. Vanuit Manapouri steek je een soort meer over =20 met een bootje en na een uur varen word je weer aan wal gezet. Hoge =20 begroeide bergen rijzen links en rechts weer op en de besneeuwde =20 toppen waren duidelijk te zien. Er lag verse sneeuw, lager dan gewoon =20=

voor de zomer. Geen wonder met al die regen in de lagere gebieden. =20 Het weer was zo goed dat je het best een tijdje kon uithouden op het =20 dak van de boot. Ja, niet in je T-shirtje, hoor! Na een uur werden we weer uit de boot gegooid, want dit meer heeft =20 geen verbinding met Doubtful sound en konden we weer in een bus =20 stappen. De chauffeur vertelde ons veel over de begroeiing van dit =20 rotsachtig gebied. Eerst groeit er een soort korstmos, dan komen de =20 groene mossen die op sommige plaatsen inderdaad een zachtgroen =20 tapijtje vormden. Daarna komen de varens en dan de struiken en zelfs =20 bomen, die in staat zijn hun wortels goed te spreiden. Als het een =20 poos droog is geweest, verdrogen de mossen en kunnen er landslides =20 ontstaan. Daarna herhaalt het proces zich weer vrij snel. Ook =20 ‘tijdelijke watervallen’ kunnen stukken vegetatie wegslaan, maar al =20 met al zijn deze hoog oprijzende granieten bergen verbazend groen. Het busritje duurde ongeveer 20 minuten en ondanks het strakke =20 tijdschema stond de chauffeur even stil op een punt met schitterend =20 uitzicht op fjord en besneeuwde toppen. Als een stel Japanners vlogen =20=

we de bus uit en klikklikklik en de bus weer in. Aan de andere kant =20 van de berg lag een prachtige boot op ons te wachten. Nadat alle =20 geboden en verboden waren uitgelegd daalden we af naar de cabins. De =20 luxere tweepersoons =E9=E9n trap af en voor de 4-persoons nog een trap =20=

lager. We hadden een vrouwelijke hutgenoot en zo zat Patrick met drie =20=

vrouwen opgezadeld. Maar ja, het is natuurlijk niet de bedoeling dat =20 je daar brieven gaat zitten schrijven en bovendien, de boot had de =20 trossen al losgegooid en daar voeren we….nee, niet het zeegat uit, =20 maar de fjord in. Er is naderhand nog wel een poging gedaan om het =20 zeegat uit te varen, maar net toen de boot (het schip?) lekker begon =20=

te schommelen en ik dacht: nou varen we echt, gingen we weer terug en =20=

even later gingen we voor anker en konden we zwemmen!!!!(het water =20 was 7 graden), kayakken, maar dat was alleen voor de echte =20 doorgewinterde kayakkers en je kon in een ‘tin boat’. Tinboat? ik zag =20=

me al eenzaam met een paar peddeltjes in een soort van badkuip, maar =20 Cristel wist beter: je kon er met 17 man in en er hing een motor aan =20 en er zat een zeeman aan het stuur. Dus dat deden we dan maar en het =20 was een goede gok. Onze stuurman was Dolphin Dave en hij wist niet =20 alleen veel te vertellen van de begroeiing, de geschiedenis en de =20 vogels; hij had ook al vijf jaar lang een groep dolfijnen in Doubtful =20=

Sound bestudeerd. ‘s Avonds na het eten, een buffetdiner met allerlei =20=

heerlijkheden, liet hij dia’s zien en vertelde veel over wat er =20 gedaan moest worden voor het behoud van deze dolfijnen. We kregen nog =20=

wel een buitje over ons heen in ons tinnen bootje en we werden aardig =20=

nat, maar het was de moeite waard. De volgende ochtend, Pat had de nacht goed doorstaan bij zijn drie =20 vrouwen, was het weer een stuk slechter en het was een in-en uit =20 geren vanjewelste. Dek op, dek af, naar binnen, turen door de =20 beslagen ruiten, bibberend van de kou naar de ruimte bij de kayakken =20 om even te kunnen paffen, oftewel sigaretje scoren. Op een gegeven =20 moment stonden alledrie de rooksters daar, heel gezellig. Moe, maar voldaan weer in de bus, weer in de boot (het zat nu =20 helemaal dicht, het was nat, niemand meer op het dak), weer in de bus =20=

en in Te Anau weer in de auto, want we gingen verder….