We zijn in DUNEDIN en maken een dagtour: The Otago Peninsula Tour. En…ja, we hebben nog niet genoeg van Pinguins en zijn blij met het onderdeel Penguin Place. Volgens het foldertje, vertaald: Een paar kilometer vóór het ‘albatross centre’ (jaja, daar zijn we ook nog geweest!) is ‘Penguin Place’ een reservaat voor de ‘yellow-eyed’ pinguin waar ‘hutches’ zijn gebouwd aan het strand om onderdak te bieden aan de pinguins en een netwerk van tunnels is gemaakt voor bezoekers om rond te wandelen en foto’s te maken van de pinguins. Nou ja, dat is even grof vertaald en ik heb ‘hutch’ opgezocht in het woordenboek: 1. (konijne)hok 2.hut 3.kolenkarretje …het is wel een oud woordenboek.

Verslag:

Maar goed, door de bus werden we afgezet bij het visitor centre en daar kregen we een alleraardigst praatje over allerlei pinguins en natuurlijk over de zeer speciale ‘yellow-eyed penguin’ . Overigens hebben deze pinguins geen gele ogen, maar een zeer elegante gele streep onder de ogen. Ook werd ons uitgelegd dat het pinguin gebied het eigendom was van een boer en dat we daarom alleen onder begeleiding het gebied in mochten. We werden daar na in een busje geladen en er moesten inderdaad een aantal schapenhekken geopend en gesloten worden. Daarna een stukje lopen en kwamen we bij een soort van met netten en groen gecamoufleerde tunnel waar we in ganzenpas achter de gids aangingen. We mochten niets zeggen, of hooguit fluisteren. Een paar kinderen hielden dat niet lang vol maar met een luid gesis van alle volwassenen werd de kleine opstand bedwongen. Na een poosje kruip door sluip door (nou ja, dat is lichtelijk overdreven) kwamen we bij een observatie punt. Er was een soort vijver met struikgewas, maar verder zagen we niets, totdat iets grijzigs zich licht bewoog. En ja, als je goed keek zag je twee grijze donsjes die zich steeds meer bewogen (waren ze niet toch een beetje afgericht?) en plots ging er eentje echt staan en liet zich goed bekijken. Er was nog geen gele streep te zien, maar het was echt een snoezige grijswollen baby en flapperde al net zo met de belachelijke vleugeltjes als de ouders. En volgens mij zijn het juist die gekke vleugels die ze zo aandoenlijk maken. Want wat is er gekker dan vleugels waar je niet mee vliegt, maar zwemt? Ook het andere kuiken liet zich nog even goed zien en geheel ontroerd slopen we verder.

We zagen nog een volwassen exemplaar zwemmen in een soort van vijver. In zoet water? Ja, de jonge pinguins konden daar leren zwemmen zonder de gevaren in de open zee, want daar liggen veel vijanden op de loer.

Ook nog een jong stel dat zich inderdaad te water begaf: wat ziet een pinguin er ineens anders uit als hij aan het zwemmen is. Deze jongen hadden nog niet de gele streep, maar verder geheel compleet. Geen donsje meer te bekennen. We zagen ook nog een hutch en in dit geval was het inderdaad een soort hutje waar gezellig en beschermd een nest gebouwd kon worden. Ergens verder weg liet ook een volwassen pinguin nog even bewonderen, maar wel op een manier van: jaja zet eerst je telelens maar op en dan doe ik nog wel wat waggelkunstjes. Maar alle gekheid op een stokje: er wordt daar goed werk verricht om deze bizondere soort pinguin voor uitsterven te behoeden en de toegangsprijs voor dit reservaat is misschien hoog, maar je ziet waar je goeie geld naar toe gaat.

PINGUINS

Diep in de struiken ligt Pongo lekker te slapen. Een zonnestraaltje prikt in zijn oog. Oegh, auw, moet ik al opstaan? Ik heb wel honger, maar dat koude water in? Pongo strekt zijn vleugeltjes en draait zijn kopje links en rechts… en daar staat zijn zusje, al helemaal opgepoetst, haar gele wenkbrauwen glimmen in de zon. “Hé, Pongo, kom mee, lekker spelen in het water!” roept Zusje “Ik heb honger!” bromt Pongo. “Ga eerst wat visjes voor me vangen!” “Hé broertje, ik ben je moeder niet!” Nee, Moeder zorgt niet meer voor Pongo en Zusje. Ze zit op haar nest met twee eieren. En zijn vader gaat iedere dag eten halen voor zijn moeder…

“Kom nou Pongo, straks ligt de Zeeleeuw weer op het strand en moeten we zo ver omlopen”, Pongo strekt eerst zijn ene poot en dan de andere…”Je gaat echt niet eerst een visje voor me halen?” probeert hij nog. Maar Zusje is al een eindje de heuvel af gehopt. Pongo schudt nog even zijn kopje om goed wakker te worden en dan hopt ook hij de heuvel af. Ze doen wel voorzichtig. Niemand mag weten waar hun slaapplaatsen zijn verborgen. En zo duurt het wel een tijdje voor ze al hoppend en waggelend op het strand zijn aangekomen. Gelukkig, de Zeeleeuw is niet op het strand, maar dan moeten ze straks in zee wel uitkijken voor hem, want in zee is hij veel sneller dan op het strand en hij lust wel een pinguïn.

Snel waggelen ze de zee in en duiken meteen onder. Door een golf raakt Pongo een eind bij Zusje vandaan, maar hij belandt, hoera, hoera, in een school vissen en gauw eet hij zijn buikje vol. Maar dan is er een grote schaduw boven hem. O jee, was Pongo helemaal vergeten dat de Zeeleeuw ook aan zijn ontbijt bezig was. En dan ziet hij ook Zusje die wanhopig voor de Zeeleeuw uitzwemt. Pongo bedenkt zich niet en zwemt snel omhoog totdat hij bij het oog van de Zeeleeuw komt…het lukt! De Zeeleeuw wordt afgeleid en hij vergeet Zusje en zwenkt de andere kant op. Maar Pongo is al lang weer verdwenen in de diepte. Zusje en Pongo ontmoeten elkaar weer in een grot. “Poeh, dankjewel, Pongo” hijgt Zusje. “Heb je nu al wel gegeten?” “Nee, nog niet.” “Kom,” zegt Pongo, “ik denk dat ik wel weet waar de school vissen is heengegaan.” Onderweg komen ze Papa Pinguïn tegen, die ook nog op zoek is naar eten voor Mama Pinguïn. Met z’n drieën zwemmen en duiken ze verder. En ja, daar is de school vissen weer. Papa Pinguïn gaat alvast terug met zijn vangst, maar Pongo en Zusje blijven nog wat spelen en in de golven duiken, tot ze moe zijn. En dan is het nog een heel eind zwemmen naar het strand. Als ze nog wat rondduiken zien ze Papa Pinguïn voorzichtig het strand opwaggelen. Hij kijkt links en rechts..en waggelt dan voorzichtig verder.

Boven in een hutje kijken mensen naar Papa Pinguïn en ze juichen zachtjes. “Kijk, kijk, daar komt een Pinguïn uit het water. Ze hebben er lang op gewacht. Ze vinden het leuk om te zien hoe Papa Pinguïn voorzichtig over het strand waggelt. Papa vindt het paadje naar boven, maar dan verdwijnt hij in de struiken en de mensen kunnen niet zien waar zijn nest verborgen is. Zusje gaat nog verder spelen, maar Pongo verlangt al weer naar zijn warme nestje en net zo voorzichtig als Papa Pinguïn waggelt hij het strand over. Hij hopt wat naar boven, maar blijft staan… hoor ik nou iets? De mensen in het hutje zijn meteen doodstil. En dan hopt Pongo langzaam naar boven, de struiken in…en de mensen kunnen niet zien waar zijn nestje is.

Misschien zijn er inmiddels wat foto’s van Pinguïns te zien op Flickr van Cristel en Patrick.. Je moet ze zelf zien eigenlijk…Ja, waarom zijn het zulke ontroerende vogels: deze statige hoppers en waggelaars die ergens iets menselijks hebben.

Op het ogenblik ben ik bezig met een video van DE BARONG DANS.

Het valt niet mee, want ik wil met ‘voice over’ een uitleg geven. En door gebrek aan ervaring lukt dat nog niet.

Ik kwam op het idee door mijn kleindochter. Tot mijn verrassing was zij - nog geen 4 jaar - uitermate geboeid door deze dans en mijn uitleg daarbij.

Ik kreeg bij het bezoek aan de voorstelling een Nederlandse beschrijving. Ik neem nu deze tekst over:

DE BARONG DANS

Niemand weet wat het woord Barong betekent. Bali kent verschillende typen van Barongs. De naam van de Barong hangt af van het masker dat de barong draagt. Zo zijn er de Barong Bangkal, Barong Macan , Barong Gajah, die respectievelijk een masker van een zwijn, een tijger en een olifant hebben.

Maar voor de Balinees is de heilige Barong Ketof Keket, die elke morgen voor de toerist speelt. Deze Barong heefteen masker dat geen geljkenis heeft met een levend dier. Deze Barong is zuiver mythologisch.

Bij de barong hoort altijd de Rangda: ze zijn niet van elkaar te scheiden. De Barong vertegenwoordigt het goed en de Rangda het kwaad van de wereld. Om het mider eentonig te maken heeft men in deze dans een verhaal ingelast. Deze keer is een verhaal uit de Mahabharata genomen.

HET VERHAAL De koningin-moeder Dewi Kunti heeft besloten om één van haar zonen, in dit geval Sahadewa, aan de Rangda te offeren.

DE DANS Inleiding: De barong komt op de voet gevolgd door zijn vriend, de aap.

Twee gebroeders, Punta en Wijil, verschijnen op het toneel.Ze zijn dienaren van koningin Dewi Kunti. Ze vertellen het publiek dat op deze dag Sahadewa, een van de vijf Pandawa Prinsen, aan de Rangda geofferd wordt. Dan horen ze een vreemd geluid, een angstwekkend geluid, dat niets goeds voorspelt. Nadat ze de verschrikkelije heks hebben gezien vragen ze vol angst de premier gauw te komen. De premier komt op en de drie mannen wachten op Dewi Kunti.

Dewi Kunti, de koningin-moeder komt op, gevolgd door Sahadewa, de prins. Kunti is zeer verdrietig dat ze haar zoon moet opofferen. Dewi Kunti beveelt de premier om Sahadewa naar de grot van de Rangda te brengen. Ook de premier wordt door de heks bood gemaakt. Hij brengt Sahadewa naar het bos waar de Rangda woont en bindt hem aan een boom.

God Siwa heeft medelijden met Sahadewa en geeft hem onsterfelijkheid. Als de Rangda komt om de prins te doden en op te eten, kan ze hem niet doden. Als ze tot besef komt dat ze hem niet doden kan, vraagt zij de prins haar te verlossen door haar vrijwillig te doden. Sahadewa vervult haar wens en doodt haar en de Rangda stijgt op ten hemel.

Eén van de heks studenten, Kalika, vraagt Sahadewa om ook haar vrijwillig te doden, zodat zij haar meesteres naar de hemel volgen kan. Maar Sahadewa weigert en Sahadewa en Kalika beginnen te vechten. Kalika, door haar magische kracht verandert zich in een zwijn, vecht, en verliest en loopt weg. Sahadewa mediteert en hij wordt de Barong. De Barong en de Rangda zijn sammen een poosje op het toneel en als de Rangda het toneel wil verlaten komen de Krisdansers op. Zij proberen de Rangda te doden, maar als dat niet lukt, proberen zij zichzelf te doorsteken… De priester en de Barong maken hier een einde aan….

Dit verhaal vertelt niet alles wat op het toneel gebeurt. Er zijn hilarische momenten, die vooral door Indonesisch publiek worden gewaardeerd. Zoals bijvoorbeeld een afranseling van de aap. Nog leuker is het natuurlijk als de belagers schrikken van een penis erectus. De penis wordt neergeslagen…en dan blijkt het de staart van de aap (met rode punt) geweest te zijn. Ik heb zelf tot mijn verlegenheid geconstateerd dat Balinezen zeer vrijmoedig zijn over seks. Laat vooral niet merken, dat je dat in verlegenheid brengt en verander van onderwerp. Krisdansers die op toneel met allerlei vertrokken gezichten quasi de kris in zichzelf proberen te steken is zeer geestig. Mijn uitleg aan mijn kleindochter was dat de krisdansers een beetje aan het dollen waren en dat de priester ze weer beter kwam maken met bloemblaadjes. Nou had ze als bruidsmeisje ook bloemblaadjes gestrooid voor het bruidspaar en deze uitleg was bevredigend. Kennelijk. Waar wil ik naar toe met mijn verhaal? Dan moet ik nog een toneeltje beschrijven. Op het vliegveld in Den Pasar had ik mij verschanst in het ‘rookhol’. Als attentie was daar een TV opgehangen. Op een gegeven moment zag ik een aantal werknemers zich verzamelen bij het afscheidingsmuurtje van het rookhol en er bleek iets interessants op TV. Eens kijken… ik had gehoord over overstromingen en aardverschuivingen in het noorden van Bali en op Lombok. Daar ging inderdaad het nieuws over en toen ik met medelijden naar slachtoffers keek, bleek dat enorm geestig te zijn voor het Indonesisch publiek. Toen een huis werd vertoond , dat half over een heuvel hing, steeg de hilariteit ten top.

Daarna volgde een uitzending over een opstandje ergens,begreep niet zo gauw waar dat was en waarom, maar er werden duidelijk demonstranten afgerost. Ook dat was erg geestig..

Ik had de dag ervoor gesproken over deze overstromingen met een ontwikkelde Balinees. Hij sprak hierover zijn zorgen uit.

Wat ik hiermee eigenlijk wil zeggen: een bepaalde cultuur observeren en proberen te begrijpen is één, er in meegaan is wat anders. Nederland krijgt veel vluchtelingen binnen van allerlei vreemde culturen. We moeten leren elkaar te begrijpen. Maar je inleven in een andere cultuur is zowel voor de vluchteling als voor de Nederlander een heel ander verhaal.