Het is de grote dag! Ronald promoveert! Familie, vrienden, collega’s, sport-en muziekgenoten, en wie nog meer; wij allen verheugden ons op deze grote dag!

De Haarlemse vrienden maken zich de avond ervoor druk over de vragen: welke trein, waar is die Spuikerk in vredesnaam en ja, zelfs: wat trekken we aan. Dit alles op Skype, waar ook Cristel in Nieuw Zeeland meechatterde.

Vanwege de korting bij NS die pas na 9 uur geldig is besloten we de trein van 9.07? uur te nemen. Natuurlijk haalde niet iedereen die trein, maar toch met een mannetje of zes(?) liepen we naar de Spuikerk. Gevonden! Toch wel onder de indruk slopen we naar binnen en het was een begroeten, links en rechts van bekenden en daarna zochten we een plaatsje waar we Ronald goed zouden kunnen observeren. Om 10 uur nam Ronald plaats achter zijn katheder en deed even streng over AFZETTEN van mobieltjes en daarna gaf hij een wel zeer heldere samenvatting van zijn onderzoek, waardoor het iets begrijpelijker werd voor het groot aantal leken onder zijn gehoor. Daarna was het effe wachten op de GELEERDE HEREN die Ronald aan de tand zouden voelen.

En daar kwamen ze aangeschreden, voorafgegaan door de vrouwelijke pedel met rinkelende bellen, allemaal in vol ornaat, voorzover ze daartoe gerechtigd waren. Wij stonden allen op in eerbied voor zoveel geleerdhed.

Wij allen, die vóór Ronald waren vonden valse vragen flauw, maar glunderden bij de complimenten die hij ook kreeg. Wij vonden allen dat hij het geweldig deed. Toen de pedel naar binnen schreed en met haar toch wel wat zachte stem “Hora est” riep, moest toch het laatste antwoord afgemaakt. Onder wederom stille eerbied trokken de geleerde heren zich terug om zich te beraden over Ronalds toekomst. Gelukkig duurde het niet al te lang. Ronald moest de tweede helft van zijn officiële code uitroepen en toen…hèhè eindelijk was hij zowaar DOCTOR. Het happy hour volgde met een drankje en een hapje en toen…tja moesten we onszelf vermaken tot om 6 uur het feest in het Tolhuis in Amsterdam-Noord voortgezet zou worden… Ik bleef over met 3 jonge mannen…het bleek dat ze zeer geïnteresserd waren in één of ander mobieltje. Ondanks mijn tegensputteren gingen ze over de Kalverstraat weer richting station. Tja, ik wéét toch dat er in de Kalverstraat geen interessante winkels zijn! Naar de Bijenkorf. Onno zocht het boekje met de vraag: “Mamma waarom is poep bruin?”. Gevonden in Bijenkorf en daarna trok het mannelijk drietal naar de mobieltjes e.d. afdeling. Gelukkig, daarnaast een afdeling met allerlei spelletjes (jaja in dozen, niet op DVD of zo…) waar ik me vermaakte… Terrasje gezocht op de dam, lekker onder warmtelamp, en maar kijken naar de kermis op de Dam. Toen we uitgerust waren was men het eens met mijn voorstel om eerst een stukje over Rokin te gaan, verder over laatste stuk Kalverstraat en dan alstublieft, ik wil zo graag nog effe naar Rembrandplein. Voor mij allemaal nostalgische plaatsen. Op het Rokin reuze rotzooi, waar men bezig was met de aanleg van een metropoot van Centrum naar Zuid. Tot mijn afgrijzen wemelde het op het Rokin van telefoontoko’s met verleidelijke mobieltjes. De jongemannen konden de verleiding niet weerstaan. Gelukkig moest Onno (die de mobielverleiding weerstond) nog naar speelgoedwinkel en toen hij met die inkopen eindelijk geslaagd was konden we door naar Rembrandplein. Mijn nostalgie naar ‘Het Luifeltje’, waar Bart en ik onze ontmoetingen hadden werden genegeerd en we streken neer in andere kroeg, wat tot ons aller afgrijzen een Heinekenkroeg was. Onno en ik troostten ons met een Wieckse Witte. Buiten was het zeer spannend met allerlei politie eenheden. “O, heden, een overval op komst? Moeten we alvast onder de tafel gaan zitten?” Het bleek uiteindelijk dat het allemaal voorzorgsmaatregelen voor een voetbalwedstrijd waren. Het werd tijd om weer naar het station en de IJ pont te gaan. Wij namen gemakzuchtig de tram en vonden Erica bij het station. Eenmaal overgestoken bleek het Tolhuis gemakkelijk te vinden. Het werd een blij weerzien met allerlei oude vrienden: het eten was heerlijk, het geluid van de ‘band’ te hard en zo bevond ik mij tegelijk met Barbara en Frank buiten en maakte we een interessant ommetje ‘in de vrije natuur’ en bewonderden leuke huisjes, woonboten en bloeiende struiken. Teruggekomen was het ‘pret’ gedeelte juist aan de gang: Ronald kreeg de ‘kop van Willy Wortel’ opgezet en moest een aantaal problemen oplossen. Toen hij het eindelijk allemaal goed had werd zijn nieuwe ligfiets, cadeautje van alzijn fans, onthult.

Daarna zong en speelde hij mee in zijn eigen band (sorry, even naam vergeten).

Het was een prachtig feest waar we getracteerd werden op de veelzijdige gaven van Ronald.

En Jacqueline? Ik vond haar geweldig zoals ze voor haar volkomen onbekende mensen te woord stond en zei dat ze de groeten zou doen aan Ronald, die zich stond uit te leven bij zijn ‘band’.

Nog één keer Jacq, denk er aan dat je de achtergrond, de steun en de toeverlaat bent voor onze Doctor Cornet en ik denk eigenlijk dat hij dat wel weet.

HET WAS EEN GEWELDIGE DAG EN EEN GROOTS FEEST!!!