Het is augustus 2005.

En het is weer ‘klusweek-end’. Er staat een groot project op stapel. Het grasveldje op Banekaterveld 30 moet gerooid, die akelige berberisheg ook. Eén stekeltje in je vel en het duurt een week voordat dit vijandig deeltje uit je huid kan verwijderd. Er moet een mooi pleintje komen: de stenen zijn al uitgezocht en geleverd, alsmede één kuub zand. Michiel wil vrijdags al komen, maar helaas: de baas steekt daar een stokje voor. Dus alle lieve werkers komen ook op zaterdag en dan moet alles nog beginnen. Onno op pad om een ‘triller’ en ‘stenenknipper’ op te halen, maar ja, ook gaas voor een nieuw hek en paaltjes en en nieuw wiel voor de kruiwagen etc. etc. Intussen wordt die akelige heg gerooid en de erfafscheiding gesloopt. Iedereen werkt hard, maar ja… met al dit voorbereidende werk dat op vrijdag had moeten gebeuren is het al laat voordat er eindelijk begonnen kan worden met het ‘bestraten’ en ja… hé we willen ook plezier en gezelligheid en moet er gegeten (rijsttafel) en geroosterd (sateetjes) en vooral gedronken worden. Kijk, ‘klussen’ staat heel misschien op nummer één, maar eigenlijk is ‘the get together’ net zo belangrijk.

Wat nu voor mij erg belangrijk is: Betty en Erik Goedhart kwamen ook gezellig. Niet om te klussen, maar om lekker mee te eten en drinken en de ‘get together’ mee te maken. Hoe kon ik weten dat ik Erik toen voor het laatst zag? Maar het is een heel goede herinnering. Donderdag 11 mei 2006 moesten we voorgoed afscheid nemen van Erik.

Het ‘pleintje’ kwam niet af. De hele winter bleef het liggen. Maar vandaag: 14 mei 2006 is het kant en klaar! Pieter en Michiel hebben de laatste best wel zware loodjes gelegd. Ik heb zelf veel pret gehad met ‘ons Neleke’ die zelfs nog heeft meegeholpen met ‘stenen knippen’. Niet zonder tranen: haar vingertje raakte even beklemd en dat deed zeer. En Oma kon in de ‘senuwe’ geen goede pleister voor op de wonde vinden. Met steriele gaasjes en plakband!!! werd het opgelost en werden de traantjes gedroogd. Maar toch…een dergelijke bijdrage aan je pleintje maakt het weer extra bizonder.

Lieve mensen, kijk op Flickr en aanschouw mijn nu nog met zand bestrooide pleintje. Genaamd Michielpleintje en nog een paadje dat voortaan Pieterpad zal heten.

Mijn hartelijke dank, nogmaals aan alle klussers en in het bizonder aan Pieter, Michiel en ‘ons Neleke’. En eigenlijk ook…hoewel hij er niets aan deed: het is toch ook een herinnering aan Erik.