Een lieve vrijwilligster van Mototapu had aan haar schoonzus gevraagd of ze Cristel en mij mocht uitnodigen op hun familiekerstfeest. Cristel was er heel verlegen mee, maar kon natuurlijk niet weigeren. En dus werden we op eerste kerstdag opgehaald; er was ook een dochter Annabel; ik vond eigenlijk dat ze Barbara moest heten. Ze was om het maar zo te zeggen: ‘overweight’ en dat was ook de Barbara die ik in een grijs verleden in Engeland kende. We reden door mooie straatjes met groene bomen. Niet ver; we waren al gauw bij het huis en daar werden alle etenswaren uitgeladen. Onze bijdrage waren Hollandse chocolaadjes en Cristel had een appeltaart gebakken. We werden het huis binnengeloodst en begroet door onze gastvrouw. Ze wees ons eerst de ‘bathroom’, daarna wandelden we door een kamer waar een grote tafel al gedekt klaar stond en toen in de huiskamer met veel mensen. Ik werd op een bank tussen twee oma’s gepoot. Tenminste dat dacht ik, maar ik raakte in gesprek en toen bleek dat het met een ongetrouwde zuster van oma was. Ze vertelde dat een ongelooflijk dikke dame aan de overkant van de kamer een schoondochter was met naast haar een jong meisje, haar dochter. De zoon was een jaar geleden overleden en de dikke dame, Sue, had een ‘stroke’ gehad en had een verlamde arm en liep moeilijk. Dat was even een hoop ellende, die daar opgelepeld werd. De gastvrouw dochter had een zoon, David. Dan was er nog een zoon en naar ik later hoorde was dat de ex van de vrijwilligster. Ik kan maar niet op haar naam komen en zal haar Annette noemen. Deze ex ontdekte na een aantal jaren huwelijk dat hij homo was; ik had dat niet gemerkt. Ik geloof dat er ook een zoon in Australië was. Ik sprak daarna met de echte oma em merkte niet eens dat ze aan het dementeren was. Ik dronk een glaasje ‘bubbles’ en er waren borrelhapjes. Met zus oma bekeek ik ook nog de tuin en rookte een sigaretje. Mooie grote tuin. Het huis was pas verbouwd en er was een verdieping op gezet. Eindelijk was het zover dat de ham en de eenden gaar waren. Bij de bar kregen we een bord vlees aangereikt en we zetten ons neder aan de lange tafel. Daar lagen ook de fameuze ‘crackers’ netjes bij het het bestek. Er waren salades, die met veel gedoe rondgingen en toen het vlees koud was waren we eindelijk allemaal aan tafel en mochten we eten. Let wel: er werd niet gebeden en er werd absoluut niet over het echte kerstgebeuren gesproken. Geen toespraken. De ‘crackers’ werden losgetrokken en er bleek voor eenieder een fluitje in te zitten. De gastvrouw deelde muziekpapiertjes rond en onder veel gelach en gejoel produceerden we geluiden die op kerstliedjes moesten lijken. Het was echt lollig om het te proberen. Ik schat dat we met een man of veertien waren. De broer van opa en een vriend van David waren ook te gast. Toen we uitgefloten waren kwam het dessert. Zus oma’s Christmaspudding, die zij traditiegetrouw ieder jaar maakt, een biscuit kersthuisje, Cristels appeltaart en nog meer zoetigheden. Het was werkelijk erg gezellig en geanimeerd. Ik denk dat we wel 2 uur aan tafel hebben gezeten. Daarna terug naar de huiskamer en werden er driftig allerlei kerstgeschenken die onder de boom lagen uitgepakt. Toen er bijna geen pakjes meer waren en onze chocolaadjes er nog wel stonden ging Cristel er mee rond en de oh’s en ah’s waren niet van de lucht. Heb ik gelukkig niet voor niets eindeloos staan kiezen en keuren en af laten wegen bij Jamin. Na nog een echt goed kopje koffie gingen we tenslotte naar huis. Heel moe, maar wel voldaan. Het was een geweldige ervaring en onze bedankjes aan gastvrouw en ‘Anette’ waren welgemeend. Helaas geen foto’s bij dit gebeuren. Misschien later op Flickr.

Ja, het was als een steen in stilstaand water… De steen: een serie foto’s van mijn moeders verjaardag. Een aantal keren was in ‘mijn huis’ de verjaardag gevierd van mijn vader, Bernard en zijn tweelingbroer oom Toon.De eerste keer was dat in ons enorme ‘landhuis’ in Bloemendaal. Alleen de kinderen en kleinkinderen van Bernard en Toon. Het jaar daarop heb ik ook alle neven en nichten van de rest van de familie uitgenodigd; niet alle kinderen van oom Toon waren het daarmee eens, maar dat kon me niet schelen. Later, toen ik in het ‘Bananekatercafé’ woonde vierden we nog twee keer de tweeling- verjaardag en toen overleed mijn vader.

Pas toen maakte ik mijn idee om ditzelfde te doen voor mijn moeder waar.

En ze waren er, mijn moeders broer met tante Rie en alledrie de zusters. Alle neven en nichten waren ook uitgenodigd, maar kennelijk was dat nog niet de goede tijd, maar er waren er toch een aantal die wel kwamen, ook degenen die niet per sé nodig waren om hun moeder te begeleiden.

Eerste kring: tante Mies

Ik herinner me vaag dat Jelte een wat gezapige figuur was, maar zijn vrouw Ank was enthousiast over dit nieuwe contact en ze belde en mailde en nu heb ik een adres van hun zoon die bij Auckland woont. Mijn dochter woont in Auckland en hé, in januari zijn we allemaal down very under. En lachen, natuurlijk, waarschijnlijk zullen we elkaar na zoveel jaren ontmoeten. In feite heb ik nu contact met het viertal van tante Mies. Mart stond versteld over mijn computerkunde, nou ja… ik weet wat ik moet doen maar de werkingen van het apparaat zijn nog zeer mystiek voor mij. Tweede kring:oom Jaap

Wat herinnerde ik me nog van de zonen van oom Jaap? Charles zag ik het laatst in het ziekenhuis, toen mijn moeder en oma Goos daar lagen na een auto ongeluk, veroorzaakt door de haast van mijn moeder. Charles was toen een teener? Erik had ik na zijn kleuterleeftijd nooit meer gezien.Maar wat een leuke reactie van Charles op mijn werkstukje. Ook Eric kreeg op verzoek van Charles het zaakje toegestuurd, maar nog geen reactie. Charles betreurde het dat de Gozentak van zijn vader, enige zoon van onze Opa uitsterft. Maar ja, er zijn nog zat andere Gozen.

Het grappige is dat ik met een aantal mensen het fenoneem Opa Goos nu openlijk kon bediscussieren. Ik vind het zelf zo jammer dat we zo weinig weten over deze bonvivant, die volgens mijn moeder zo goed was in het imiteren van Charly Chaplin, maar zo droevig eindigde in een inrichting in Bergen op Zoom. Mijn enige herinnering aan deze Opa is een goeiige oude demente man, die als tuinman daar werkte en van wie we naar hartelust aardbeien mochten plukken. We, Jelte en ik. Ik was een jaar of vijf, zes.

Derde kring: tante Joop

Helaas voor de zoveelste keer liep alweer het enthousiasme voor nieuw contact tot nu toe op niets uit. Zo jammer. Bram en Nel waren zo trouw in het bezoeken van mijn moeder, zelfs toen ze dement was. Ze kenden dat zo goed van Bram’s moeder, tante Joop.

Vierde kring, sorry niet op leeftijd: tante Lenie

Corrie en ik hadden af en toe nog contact en konden we uitdrukking geven aan onze zorgen over eerst de ouderdom van onze moeders met vergeetachtigheid en dementie bij mijn moeder en later het leven zonder onze moeders. We konden er met elkaar over praten. Bram M. was er ook op mijn moeders verjaardag en ook hij had dus belangstelling voor mijn ‘stukje’. Was hij leraar of zo? ik kreeg de nodige opmerkingen bij foute namen, maar wel prettig dat er een oplettende lezer was.

Ja, ik sta verstel over mijzelf: ik gooide een steen in stilstaand water en heb nu ineens contact met ‘vergeten’ familie, de kringen in het water…