31 december: vroeg op; de rugzakken gepakt met etenswaar, beddegoed, tandenborstels. etc. Snel naar de bus vóór het ‘industrieterrein’. Daar bleek dat Cristels klokje wel enigszins vóór liep. We hadden 10 minuten vóór de bus van half negen kwam. Geen nood, lekker rustig. De bus reed ons ook lekker rustig naar de stad en dan een eindje lopen naar de havens. Kaartjes kopen, koffie halen en aan boord. Daar waren we met z’n vijven vrijwilligers. Opgehaald door de pick-up. De oude dame (ik dus) mocht voorin en de rest in de achterbak, plus onze bagage en de bagage van een stel chinese (?) campers, die iets te veel hadden meegenomen voor de lange wandeling naar Motutapu. Onderweg hele velden van naar het leek omgeploegde zwarte velden. Dat was lava en niet bepaald omgeploegd. We kwamen aan bij ‘het huisje’ waar we die nacht zouden slapen. Allemaal schoenen uit voor de deur en Julia, de enige andere dame behalve Cristel en ik zette onmiddellijk koffie. Aldus gelaafd gingen we meteen aan de slag. De pickup bracht ons op de goede plek. Alweer hoorde ik dat rare geluid bij de banden, maar niemand zei iets, dus zou het wel normaal zijn. We klommen over een hekje en Cristel hees mij een steile helling op en parkeerde mij daar. De rest van de groep ging gewapend met grote takkenscharen en een motorzaag iets verder op aan het werk. Zo, eerst even uitblazen en om me heen kijken. Ik zag al gauw een aantal pas geplante boompjes die nodig van onkruid moesten ontdaan. Dat was een kolfje naar mijn hand en al rondkruipend op de heuvel maakte ik een aantal van die printils vrij. Dankjewel, zuchtten ze opgelucht.

Intussen hoorde ik de motorzaag en de stemmen van mijn collega vrijwilligers en hun gesnap van scharen. Ze deden een aanval op de hardnekkige ‘gorse’. Zo tegen een uur of half één kwam men naar beneden en met mijn pijnlijke daalknietje , maar met Cristels hulp scharrelde ik ook naar beneden. We klommen weer in de pick-up en reden naar onze lunchplek in de baai. Nou, dat leek niet echt op de rustige plaats vorig jaar. Er stond al een behoorlijk aantal tenten aan het water, maar… onze plek onder de boom was vrij en als vanouds aten we onze bammetjes, alleen…niemand ging zwemmen. Het was ook wel wat frisjes, al scheen de zon af en toe. Na de lunch weer terug naar onze heuvel, maar ik bleef nu maar beneden. Ik had al dat kleefkruid ‘s morgens al gezien en ik ging driftig aan de slag. Je kon hele rollen maken van het kleefkruid, maar het was zwaar werk voor mij en af en toe moest ik wel pauzeren. Al met al had ik vier grote rollen liggen toen ik voelde dat het echt niet meer kon en ik zocht een plaatsje om mij neer te vleien. Buiten het hek zag ik een vlak stukje groen langs de weg; helaas! het was ‘swamp’. Ik zat nog even wat hogerop, maar de stenen waren hard en de zon werd ineens heet. Langs de weg turend zag ik ineens een grote ‘Christmastree’. Cristel heeft er een mooiere naam voor die ik niet kan onthouden, maar ze is er door gebiologeerd en ze heeft al vele foto’s van de bloemen gemaakt.

Ik liep er heen en vleide me tussen de wortels en bestudeerde birdlife. Zwarte hoenders met knalrode snavels. Ze wilden persé niet op de film, de rakkers. En toen kwam er een iets heviger regenbui dan eerst en de Cristmastree was daarvoor niet zo’n goede schuilplaats. Ach wat, het was geen koude regen en al gauw was het 4 uur en zag ik de mensjes met hun scharen en motorzaag de berg af komen. Terug naar het huisje waar we wat rondhingen, thee dronken, douchten etc. Ik schrok wel even toen ik merkte dat we een kamer met drie vrouwen moesten delen. In mijn herinnering waren het allemaal eenspersoonskamertjes. Maar ach, wat gaf het ook eigenlijk? Op een gegeven moment trokken we wat flessen wijn open, iedereen had wel wat knabbeltjes en dat ging langzaam over in het bereiden van meegebracht voer. Ik had lekker een boek bij me en af en toe wat gekeuvel. Helaas dronk Neil wat teveel en tevergeefs probeerde hij ons mee te lokken naar een ‘party’. Helaas voor hem vonden we het lekker rustig waar we waren en we hadden de belofte van? om ons middernacht naar een heuvel te brengen vanwaar we de Skytower van Auckland zouden kunnen zien. Hij ging tenslotte alleen.

Dat was even een bumpy tocht alweer met de lawaaiierige pickup. Maar het uitzicht vanaf de heuvel was prachtig.

Al die lichtjes van Auckland en om twaalf uur het geluidloze vuurwerk vanaf de skytower. Met een kwartiertje was het wel gedaan en aangezien het behoorlijk koud was, gingen we snel weer ‘huiswaarts. Het slapen met z’n drieën op één kamer viel mij mee. Toen ik wakker werd was Julia al op en Cristel nog lui. Die ochtend zouden we een leuk tochtje maken met een ruil-auto, maar helaas… Neil deed ‘s morgens even een boodschap en zag met grote schrik een wiel voor zich uit rollen en de auto liet zich zachtjes zakken. Neik kwam met de schrik vrij en dus geen ruilauto. Na enig beraad besloten we in de nursery te gaan werken die ochtend. Er moesten wel weer een aantal zaailingen “gebagged’ ofwel in plastic zakken gepoot. Aldus de ochtend nuttig gebruikt, gingen we weer naar ‘huis om te lunchen en verder in te pakken. Onze bagage ging met het kleine pickupje mee en zo togen de ‘dames’ op pad. Het bleek uiteindelijk een drie uur durende, voor mij best zware wandeling te zijn, maaaar …I DID IT!! In feite liepen we over en door de lavavelden. Heel af en toe uitzicht op een baai, en verder? Cristel zei het al: een dino landschap: