Tja, ik was wat foto’s aan het copiëren uit een oud album en bedacht me toen dat het wel eens goed is om op mijn weblog te beschrijven hoe ons leven in Jakarta zo’n beetje was, want veel mensen hebben daar geen notie van. Bart had een huis gevonden vlak bij zijn nichtje Nanni. Groot huis, weinig kamers.Grote kamers. De kinderen huisden boven. Boven was identiek aan beneden. Volgens ‘de binnenmeid’ Iyem was het een huis van ambassade(?) geweest en woonde het echtpaar boven en werden de feesten beneden gegeven. In ieder geval hadden de kinderen een enorme speelkamer.

Tja, waren wij verwend met al dat personeel?

Iyem, dus, de binnenmeid, Sitih die de was deed, Armi kookte, Kassuan,

een soort van tuinman, een nachtwaker. Bart had een chauffeur, maar die was gelukkig in dienst van kantoor. Maar bij ieder lid van het personeel hoorde een gezin, een familie. Of je wil of niet, je bent ook daarvoor verantwoordelijk. Je bent er niet met alleen een salaris uitbetalen. In de eerste maand wandelde dit ‘personeel’ langs mijn bed in mijn dromen met hun problemen; het waren nachtmerries. Maar goed, dat went. De kinderen gaan naar school met een auto. Het is een half uur rijden in het Jakartaans verkeer.

’s Morgens met pappa mee, maar ja, ze moesten ook opgehaald en Cristel had op de kleuterschool andere tijden. Dat betekende twee keer naar school om kinderen op te halen. Dat is later gelukkig veranderd. De eerste twee jaar had ik geen auto, dus voor ophalen betekende dat om een auto smeken aan Bart, of een taxi nemen of ‘poolen’. Daar had ik het dus druk mee, lach niet. Als de kinderen ‘s middags bij vriendjes wilden spelen moest ook daarvoor vervoer georganiseerd. Maar goed, verder waren we verwend. Ik meldde me al snel aan als vrijwilligster bij het museum. Het bibliotheekwerk op school was ook erg leuk en één ochtend in de week ging ik bridgen. Al gauw werd ik ook opgezadeld met het uittypen van de liturgie voor de Nederlandstalige diensten in de ‘Willemskerk’ of Immanuelkerk. En verder kwam ik in de collectecommissie. Dat was eigenlijk erg leuk, want wij mochten zelf bepalen waar de collecte heenging en vaak brachten we het geld zelf weg. In het kerkblaadje kon ik dan verslag uitbrengen. Ach, wat een verwennerij vergeleken bij de Nederlandse kerken. ‘s Avonds moesten we nogal eens naar ‘cocktaailparty’s’ en ach ja, dat went ook wel op den duur.

Maar goed, gemiddelde dag. Ochtend: de kinderen moeten om half acht op school zijn, dus om zeven uur de deur uit. Als ik museum- of bibliotheekochtend had ging ik mee. Toen ik na twee jaar een VW safari had, reed ik zelf. Anders had ik zo mijn karweitjes als brieven schrijven, werk voor de kerk en eventueel moeilijke gesprekken met personeel. En… o ja, wat eten we vandaag? En afrekenen en salarissen of eetgeld uitbetalen, etc. Kinderen ophalen en dan was ik afgepeigerd en trok mij een uurtje terug in mijn airconditioned slaapkamer. Wat de kinderen allemaal uitspookten in die tijd hoorde ik pas later: telefoonaansluiting omknopen naar de buren, Bo Iyem pesten, snoepjes vesieren bij de tukang rokok (sigarettenverkoper die zich genesteld had voor ons huis) en zo veel meer…

a href=”http://www.flickr.com/photos/23153311@N00/409875672/” title=”Photo Sharing”>< Soms kwamen er vriendjes of vriendinnetjes spelen, dan kon ik echt niet naar bed.

Soms gingen ze ergens spelen en moesten dan weer opgehaald. Er was een speeltuin vlak bij huis, maar dat was niet zo’n succes. We werden aangegaapt.

In de week-ends gingen we wel eens naar ‘boven’. Eerst een huisje vlak bij Puncakpas. Brr, koud, en eens vond ik een nest slangen voor de slaapkamerdeur. Later Megamendung, dat was veel beter. Maar ja, we waren niet vaak aan de beurt en dan moest Bart de zaterdag(!) vrij nemen.

Op school vierden we hollandse feesten zoals sinterklaas

en carnaval. Arme sinterklaas in die hitte. Ook thuis vierden we sinterklaas

en we probeerden wat sfeer te scheppen met een ‘kerstboom’. Om de boom er wat beter uit te laten zien waren hier en daar wat extra takken aan de stam getimmerd. We staken de kaarsjes aan en luisterden zwetend naar het kerstverhaal dat Bart voorlas.

Tja… het leven in Jakarta: het was moeilijk, het was heerlijk, ingewikkeld en ik had het niet willen missen.

Lente is voor mij: himmelhoch jauchzend und zum Tote betrübt. Ja, inderdaad, dat gaat natuurlijk mee met zon en regen. Toen ik wegging naar Nieuw Zeeland in december, klaagde iedereen dat het maar steeds warm najaar bleef. Ik vond het best, alleen: ik kon dus de vogels nog niet voeren. In Nieuw Zeeland genoot ik van de zomer, kocht korte broeken en gezellige zomershirtjes. Heerlijk om een stukje ‘winter’ in Nederland over te slaan. Eind januari kwam ik terug en het was nog steeds geen winter in Nederland. Afgrijselijke verhalen hoorde ik van mijn buren over de stormen die in Nederland gewoed hadden. Een grote tak was van de boom gescheurd en bij weer andere mensen waren er een paar mooie hoge coniferen omgegaan. Er was zelfs een ongeluk gebeurd met een man die de tweede conifeer moest omhalen. Foute berekening en de top kwam net op zijn rug terecht. Ik geloof dat het nu weer goed gaat met de man. Mijn lieve overbuurman had mijn tuin gecontroleerd en er was geen schade. Het was de eerste dagen er zacht en ik zag de bolletjes uit de grond schieten.

Daarna werd het kouder en er kwamen steeds meer vogeltjes in de tuin. De keukenkastjes maar eens afgezocht en ik vond nog één vetbolletje. Ophangen? Eigenlijk mogen ze met dit weer geen vet meer. Ach nou ja, het is er maar eentje. En onmiddellijk hingen er staartmeesjes aan. Mussen en roodborstjes zaten wat sip te kijken en bij een tuincentrum kocht ik toch maar een zakje strooizaad. Ik heb daar zo’n handige ‘container’ voor, maar helaas was de bovenste helft echt kapot. Niet verwonderlijk want ik kreeg dit van Bram Hamming toen ik hier pas woonde in 1991!!

Het weer bleef veranderlijk, maar niet koud en de bolletjes spoten de grond uit. Sneeuwklokjes natuurlijk, maar heel snel de crocussen en nu zelfs de kleine narcisjes. En net als je daarvan loopt te genieten in de zon, schuift daar een wolk voor. Ik besloot toch lekker door te gaan met vogels voeren en kocht nog meer zaad, een zaadstreng en iets dat ik gemalen wormen noem. Speciaal voor de merels en roodborstjes. Ja, sorry, dit is een vink.

De zaadstreng werd onmiddellijk bezocht door de bonte specht.

O, wat is dat toch een grappige vogel. Merels en roodborstjes waren dankbaar voor de ‘gemalen wormen’. De tuinlieden deden hun snoeiwerk en legden een paadje aan naast de schuur. En toen mijn kleindochtertje, Neleke kwam logeren en het weer even prettig was, stapten we op de fiets en gingen naar het tuincentrum en kochten primulaatjes. Ze staan nu in de voortuin in een hengselmand.

Maar ja, vanmorgen was het weer zo grijs en ik dacht: schrijf er over en nu de zon weer zo’n beetje schijnt: DE LENTE KOMT TOCH ECHT!