Neenee, lieve vrienden: dit wordt geen reclame. Bovendien: ik weet niet eens alle namen van de restaurants waar we gegeten hebben. In chronologische volgorde? Ook dat kan ik niet garanderen. Mijn dagboek houdt zomaar ergens op.

Maar goed, de eerste avond, zoals ik al meldde aten we bij de Octopusbar, want dat was lekker dichtbij en we waren eigenlijk best wat moe van de reis. We waren een beetje laat, maar vonden een plezierige tafel op het laagste terras. Gezellig. Nou ja, de golfslag bleek wat hevig en de mensen die aan de waterkant zaten werden een beetje nat. Maar de mensen aan de andere kant van de tafel vonden dat ze maar flink moesten zijn. Wat is nu een beetje lauw zeewater? ‘Thuis’ hadden we al wel wat pilsjes gehad, maar helaas had de boodschappendienst bij Sunreef Onno’s boodschappenlijstje vertaald: een krat was voor hen zo’n dinges, uh, zo’n pak van zes. Oja, sixpack heet zoiets. Dus wilden we allemaal nog een biertje: Amstel of Bright. Opgewekt ging de ober op weg naar de bar, maar kwam geheel timide terug: de koelkast was niet bijgevuld, hij had alleenmaar…. Nou ja, daar deden we het wel even mee. Eerlijk gezegd weet ik van het eten niet veel meer; er was hooguit een vaag verlangen naar de keuken in de tijd van Iet… Met halfdichte ogen strompelden we weer teug naar Sunreef en wilden alleenmaar slapen!

Bij de Gouverneur hebben we gelunched en gedineerd. lunch van de gouverneur

Onno had een nieuwe camera gekocht en probeerde van alles uit… dus alweer weet ik niet goed wat ik heb gegeten.

Zoals gewoonlijk was het voor mij teveel, maar echt niet voor iedereen. En het personeel was schattig. Het was effe moeilijk om wat tafels aan elkaar te schuiven voor acht man.

Iedereen wil graag op dat balkon zitten met uitzicht op pontjesbrug; het is er bijna altijd vol. Dat merkten we ook toen we daar ‘s avonds wilden eten. Ties had een afspraak met een bekende voor een borrel, maar deze jongeman bleef graag mee-eten. We kregen uiteindelijk een tafel op het binnenhof en dat is ook erg gezellig. Maar ja, er was inmiddels aardig wat gedronken en het personeel werd behoorlijk in het ootje genomen. Of ze dat leuk vonden? Iemand vroeg om een karaf water, véél water en glazen. Tenslotte is het de gewoonte dat je water bij je eten krijgt. Nou, dat had veel voeten in de aarde, want kennelijk wist niemand wie voor het water moest zorgen. Hèhè, eindelijk kregen we dan allemaal een flink glas water. We hadden al eens eerder flan voor toe gehad en dat was goed bevallen en dus wilden we weer flan als toetje. O lieve hemel, deze flan viel als een steen op je maag. Helemaal niet dat leuke luchtige puddinkje. Half strompelend bereikten we de auto’s om weer naar Sunreef te rijden.

Onno had een leuk restaurant ontdekt op het Waterfort. Je weet niet wat je ziet! Het is onherkenbaar. Vond hij.

Help mij: is dit Waterfort?

Ik heb als oude vrouw dan wel even mijn twijfels; ik houd van nostalgie en het was míjn trakatatie. In het grijs verleden had ik eens gegeten daar, ik geloof dat het de Bistro heette. Je kon er niet buiten zitten en ik houd niet van eten in airco en we zijn er nooit meer geweest. Maar je moet niet zeuren en Onno was zó enthousiast! Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nauwelijks iets herkende bij Waterfort, maar dat was eigenlijk een bouwval, dus dit was in ieder geval een verbetering, alleen moet je haast zoeken naar het oude Fort. We aten bij de een of andere steaktent en, inderdaad, ik ben de naam vergeten. We zaten overdekt buiten aan het water en dat was ontzettend leuk. Er was een ober die zeer koddig deed, maar we snapten het niet helemaal. Hij sprak engels, maar bleek naderhand heel goed nederlands te verstaan. We maakten ook grapjes en die begreep hij dan weer niet. Er was een onbegrijpelijk verhaal over 2 flessen wijn en iets gratis. Tom zei dat het goede wijn was en dus maar oké. Enfin, een aantal van ons bestelde ribbetjes, maar er was niets waar je de afgekloven botjes kon laten. Tom had het gauw door: een leeg broodmandje en dan voorzichtig opbouwen.

Bij het afnemen werden er grote ogen opgezet en een paar wenkbrauwen gefronst. Dat was natuurlijk helemaal leuk. Toetje?! Cristel kwam op het lumineuze idee om te vragen of er flan was. O ja, wel 3 soorten. Gewoon, Cubaans

en geflambeerd!

De gewone flan vond ik heerlijk en bij de Cubaanse was nog wat ijs. Maar dan geflambeerd: dat was een show!

Dat moest met 2 obers gebeuren. De ene overgoot het puddinkje en stak het aan en de tweede moest dan als de wiedeweerga daar kaneel overheen gooien met een soort peperbus. Nou, dat was echt waar voor je geld en nog lekker ook.

Na afloop liepen we nog een uitgebreide ronde over de forten en toen we uiteindelijk bij de vervoermiddelen aankwamen stond daar een volkomen verontruste ober. Hij stond al een kwartier te wachten en was al bang dat we van dolle pret over de borstwering waren gesprongen. We waren wat vergeten! Ach, ja, natuurlijk, onze gratis fles wijn. En tenslotte, onze onvolprezen Selma van Sunreef. We hebben twee keer van haar kookunst genoten. De eerste keer was het echte kabrietenstoba en we smulden. De tweede keer kon ze helaas geen geitevlees krijgen, maar ook van runderstoba is het goed eten!

We kookten ook wel zelf, iedereen droeg zijn steentje bij

nasi goreng

en Onno natuurlijk, met zijn onvolprezen BBQ!

Nou ja, ik ben vast nog wel wat vergeten, maar lieve lezers, dan vul je dat maar aan bij opmerkingen.

OtrabandaOtrabanda (Nederlands: ‘De Overkant’) is een wijk in Willemstad, de hoofdstad van Curaçao (Nederlandse Antillen). De naam komt uit het Papiaments en betekent letterlijk “de andere oever”, een verwijzing naar het feit dat Otrabanda vanuit Punda (‘De Punt’) gezien aan de overkant van de Sint Annabaai ligt. Otrabanda vormt met Punda de historische binnenstad van Willemstad.Vanaf 1707 is het gebied bebouwd, omdat op Punda geen ruimte meer was. De architectuur is sterk door de Nederlandse beïnvloed. Otrabanda is sinds 1886 met het overige deel van Willemstad verbonden via een houten pontonbrug (Koningin Emmabrug) en sinds 1974 ook via de Koningin Julianabrug.Otrabanda is een arme volkswijk. De legendarische vakbondsleider Wilson Godett groeide er op en de FOL heeft er een grote aanhang. De wijk staat met Punda sinds 1997 op de Werelderfgoedlijst van de Unesco. De Nederlandse zakenman Jacob Gelt Dekker heeft vanaf 2001 een deel van de wijk laten opknappen. In honderd opgeknapte authentieke volkswoningen heeft hij het vijfsterrenhoteldorp Kurá Hulanda (Hollands Hof) gevestigd. Ook bevindt zich er een een congrescentrum, een museum, en een wetenschappelijk instituut.Zo, dat heb ik even van inernet geplukt.Ik herinner me dat er in de tijd dat we in Willemstad woonden (1986-1989) er al wel een aanvang werd gemaakt met de renovatie en dat was wel nodig. Otrabanda was een beruchte wijk, waar veel tjollohs verbleven. Tjollohs zijn, ja wat, veslaafde zwervers? Er waren wandeltours onder begeleiding van een gids en af en toe vond ik het er eng.Mijn broer heeft er samen met anderen nog een huis gekocht dat ze wilden renoveren. Dat is niet echt gelukt, maar Michiel heeft, toen hij op Curaçao werkte, op dat huis gepast en ik vond het op zich een leuke straat: de Hoogstraat. Het liep inderdaad omhoog. Ik herinner me een huis aan het begin van de straat dat helemaal van hout was en vol houtsnijwerk,buitentrappen en balkonnetjes. Volkomen vervallen.Maar men was wel vol goede moed om er iets van te maken.Jaren later zag ik dat men wel goed bezig was. Er waren leuke pleintjes aangelegd, maar het was er wel stil… nouja, het was midden op de dag en dus eigenlijk siesta. Maar het hotel was grotendeels klaar en Ria, waarmee ik door Otrabanda wandelde, en ik hebben nog naar binnen gegluurd naar één van de hotelkamers. We vonden het er goed uitzien.Als je vanaf Punda de pontjesbrug overgaat, kom je op een groot plein:Na onze lunch bij De Gouverneurzouden we dus de rest van gerestaureerd Otrabanda gaan bekijken. Het was weer het verkeerde uur natuurlijk en er werd druk gesmeerd voor we ons in de zon begaven.Wat mij meteen opviel was de groei en bloei. Er was zelfs een lommerrijk pleintje.let vooral op de bestrating overal Bij het hotel de beeldigste bougainville. Dat maakt het al zo’n stuk vriendelijker dan vroeger. We werden er helemaal vrolijk van!Geen tjolloh gezien, maar daar was het ook niet het uur voor. Mooie en gekke beelden her en der.Wat vind je bijvoorbeeld van dit viertal?En wie zou hiervan de schepper zijn geweest?Kennelijk onderhoudend gezelschap?De kamermeisjes van het hotel lopen over de straatOude meubels…..Ja, nu staat die meneer er weer op, is hij fotogeniek?een kiosk en nog wel meer dat ik zo gauw niet meer weet.Ik denk dat ik de foto’s maar laat spreken.Maar het was ondanks de hitte echt de moeite waard om rond te kijken!Ik eindig met een foto van dit knap stukje houtsnijwerk.

Nounou, wat een gedoe, zeg. Had ik in mijn eerste stukje allerlei geheimen geopenbaard, oftewel spamgevoelige mededelingen gedaan. Ja, weet ik veel!Maar dat heb ik tenslotte opgelost en men zal het niet meer kunnen vinden!

Ik was van plan leuke aparte hoofstukjes te maken van de ‘sites’ die we met elkaar bezochten. Voornamelijk omdat ik weet dat ik reisdagboeken slecht bijhoudt. Maar in het begin heb ik wel mijn best gedaan. Het was overigens ook niet gemakkelijk om mijn lieve Apple’tje te confisceren. Iedereen was gek op haar!

Maar goed, laat ik braaf beginnen met dag 2.

Oja, onze gehuurde auto’s

We waren allemaal vroeg op ondanks korte nachtrust en toen ik om een uur of zeven vanuit mijn ‘gardenview’ hutje aan kwam slenteren met mijn zelfgebrouwen koffie lag tot mijn stomme verbazing de helft van het gezelschap al in het water en rook het er heerlijk naar koffie!

Cristel had haar presentje van Mike gekregen:

Er werden boodschappen gedaan. Er was nl. wel erg weinig bier voor 8 man, ondanks Onno’s goed doordachte bestellingen. Bij de Octopusbar de vorige avond bleek men ook al erg laks te zijn geweest met het aanvullen van de koelkast met drinkbaar bier! Dat zou ons niet weer overkomen. Verder moest natuurlijk iedereen wat Antilleaanse pecunia’s uit de automaat trekken. Daarna kon vrolijk worden gedoken in de Vaarssen baai om te kijken of de duikkennis bij sommige mensen niet al te verroest was.

Ik had een lekker rustig middagje bij de Dolfijn, het huisje van de rest van het gezelschap.

 

Voor het gemak hadden we lekker stoba besteld bij Selma, het juweel van Sun Reef sinds heuglijke tijden.

Dat smaakte uitstekend en maakte ons ongelooflijk slaperig en dus vroeg naar bed, allemaal. Nu ben ik kennelijk een vreselijke slaper. Ik dacht dat ik alleen maar snurkte, maar af en toe stokt mijn adem en Cristel, die arme ziel, dacht dat ik doodging. Nou, dat werd toch snel opgelost! Guido en Erica openden hun armen en in hun kamer kwam een extra bed voor Cristel.

Maar dinsdag dus. Zoals men uit de mail heeft kunnen begrijpen had de engel van een Jolanda een onderwaterbehuizing(mooi woord, niet?) voor Cristels camera gereserveerd. De dag ervoor was men tevergeefs op Jan Tiel geweest om het ding op te halen, bleek het bij Boolchands op Punda te liggen. Nou, daar maken we dan toch een uitje van? En zo gingen we toch met z’n allen naar Punda?

Eerst behuizing ophalen en daarna wat nonton (sorry, niet Indische mensen, dat betekent min of meer rondslenteren) op Punda en later Otrabanda. En daar zijn zoveel leuke foto’s gemaakt! Dat kost me weer een dagje selecteren en plakken. Maar in ieder geval: toen we eigenlijk wel toe waren aan een sapje bij de tent op Otrabanda ging de brug open. Nou ja, weet je wat? dan bekijken we de Fortkerk

 

en de Gouvernementsgebouwen. Zag er goed uit, maar… tot verontwaardiging van Cristel en Pieter moest je entree betalen voor de kerk!! Hé, we kerkten er vroeger! Nou ja, een prachtige, ik zou haast zeggen Cubaanse oude auto op het plein geparkeerd (waarschijnlijk eigendom van zo’n andere Officier van Justitie, Arie de Muy?) maakte veel goed.

 

De brug was nog steeds open en we begaven ons naar de oude boogjes.Wat een droeve stoet, maar wel mooi bewaard. De Toekan was dus niet meer. Hotel dicht.

 

 

Teruggekomen ging de brug zowat weer dicht en spoedden we ons naar de saptent, bestaat al jaren! nog wat Punda foto’s, vooruit dan maar…

Tenslotte voor de lunch naar De Gouverneur

en daarna hadden we weer moed om op Otrabanda rond te slenteren.

Otrabanda verdient een hoofdstukje apart, dus tot ziens