BRUILOFT

Dat was nog eens nieuws! Danielle en Michiel trouwen op Curaçao en wel in februari, de 17de in 2009. In de voorjaarsvakantie van Suzanne en Pauline, want die moesten er natuurlijk bij zijn.

Nou, dat was een kolfje naar de hand van ‘de vrienden’. Er werd meteen geboekt voor een reisje Curaçao. Ook Pieter wist Marianne over te halen om mee te gaan.

Cristel en Andries hadden ook een bruiloft in Zuid Afrika: van Nietta, zusje van Andries. Maar wel in december. In januari kwamen ze met Rika, Andries’ moeder naar Nederland en… ja, ook zij hadden geboekt voor Curaçao en dat ik ging was vanzelfsprekend. En zo had ik mijn gezin bijelkaar op Curaçao.

Blue Bay, of liever gezegd: Blauwbaai was de plaats waar het grote gebeuren ging plaats vinden en zo waren alle familieleden van D&M ondergebracht in huisjes op Blauwbaai. Een deel van ‘de vrienden’ zaten in St Michiel. Ja… ons duci Curaçao…

17 februari startte met plensbuien, afgewisseld met gewone buien. Hoe kan dat nou? Regen op ons eiland? Tja… Gelukkig regende het ‘s middags in ieder geval niet meer zo hard en dus kwam het echtpaar onder de paraplu aangeschreden, de ‘regelaarster’ druk voorop en Suzanne en Pauline er braaf achteraan.

Maar … dat was niet de bedoeling! De meisjes moesten voorop, langs het strand richting de tent die inderhaast was opgezet en ingericht en waar alle bruiloftsgangers vol ongeduld zaten te wachten.

Omdat ze van te voren wisten dat ze langs het strand moesten lopen, was de bruidsstoet geschoeid in fraaie slippers, haha. Het hield toen even op met regenen en zo kon fotograaf Andries nog even wat plaatjes schieten zonder die hinderlijke plu.

Inmiddels was ook de ambtenaar van burgerlijke stand gearriveerd, deftig gekleed in toga. Helaas ben ik haar naam vergeten; die noemde ze wel. Ach, zoals we eigenlijk tevoren hadden kunnen weten - de microfoon deed het niet. Maar daarom niet getreurd. We konden haar goed verstaan en toen de mike het uiteindelijk wel deed, schalden de namen van de zes getuigen over het terrein. Broer van bruidegom en zus van bruid hielden een aardige samenspraak en hieruit bleek dat ze het volste vertrouwen hadden dat de geliefden een goede keus hadden gemaakt.

De ambtenaar hield een goede toespraak, soms geestig, soms ernstig. Duurde misschien een beetje lang en op de achtergrond kon je de twee baby’s vaag protesteren.

Maar goed, het huwelijk werd voltrokken Suzanne en Pauline konden eindelijk meedoen in de ceremonie.

De champagnefles werd opengetrokken en Michiel was duidelijk in de zevende hemel dat alles gelukt was.

De taart, niet de bolu pretu, moest door het ‘gezin’ met de handen verorberd.

De BBQ op het strand kon natuurlijk niet doorgaan, maar er was een mooie zaal boven het restaurant die we nu konden gebruiken. Ja regenbuien waren er nog steeds en ik ging twee keer nat op weg naar het huisje en ik was niet de enige. Maar ach, wat hindert het? Het wordt nooit echt koud in de tropen en je bent zo weer droog. En dus hadden we allemaal dolle pret.

De kinderen, Suzanne en Pauline en neefje en nichtje onthaalden ons op gezang.

Danielles vader had een leuk spelletje met schoenen, pardon, slippers om te kijken of het echtpaar elkaar goed genoeg kenden. Natuurlijk kan je zoiets beter doen vóórdat ze trouwen, maar dit is nu eenmaal zo de gewoonte.

Ik had zelf nog wat presentjes: ‘Meisje kan je koken?’ voor Danielle en voor Michiel zijn levensverhaal en vele vele bijdragen van familie en vrienden.

De ‘vrienden’ brachten hun lied ten gehore dat nog diezelfde ochtend was gerepeteerd. De schrijver was Ronald op muziek van de Dijk.

Onno had ergens in België een ‘beeld’ gevonden van een koffervisje, gemaakt van allerlei materialen. Dit was het meest uitgelezen cadeau voor bruidegom koffervisje. Hé, Danielle, waarom heb jij niet als mail adres ‘vrouw_ van_ koffervisje’ ? Maar … het beeld was nog in Nederland; zou het vervoer heen en weer niet overleven. Maar met foto’s goed te zien.

Lieve mensen, dit was een onvergetelijk feest.

Moeder van de bruidegom.