NIEUW ZEELAND
Avonturen van Oma
22 januari
Om 11 uur vertrok mijn vliegtuig van Singapore Airlines van Schiphol, moet ik daar natuurlijk bij vertellen dat ik heel luxe ‘buisjesklas’ zat. Ik installeerde me met mijn e-reader en ging verder met lezen van een boek van ruim 400 bladzijden verpakt in een hoesje pocketformaat en zo dun als wat?
Naast mij zat een Indonesische vrouw en zoals gewoonlijk onder het eten raakten we aan de praat. Ze was bij een vriendin in Holland geweest en ze woonde op Bali. Geslapen heb ik nauwelijks, want dat is wat lastig als je om 11 uur ‘s morgens vertrekt. De aankomst in Singapore was rond een uur of zes en het begon net licht te worden. Vond meteen een ‘rookhol’ vlakbij de gate die ik voor tweede poot van de reis moest hebben. Tegenwoordig is men toch wel wat coulanter voor rokers, want het was gezellig buiten met een klein afdakje. Je stapt van de airco zo in de vochtigwarme lucht en mijn camera had wel even tijd nodig voor ik duidelijk kon zien, wat het apparaat zag. Het was er erg gezellig en al gauw wist je van veel mensen waar ze naar toe gingen. Overstaptijd was maar drie uur en dat was dus ook wel plezierig. Gelukkig zat ik tot Auckland naast een man die nauwelijks iets zei en kon ik lekker een paar uurtjes slapen.
23 december
Aankomen om half twaalf ‘s avondes is niet prettig voor je afhalers, maar er was geen sprake van dat ik een taxi kon nemen. Maar Niene lag al in bed met een oppas. O sorry, die oppas niet in haar bed, natuurlijk. Wel vervelend was dat het arme kind niet lekker was en de oppas niet meer wist wat met haar te beginnen, toen we thuis kwamen.
24 december
Maar de volgende dag zag ik haar eindelijk en het duurde niet al te lang voordat we goede maatjes waren en ze was niet echt ziek meer.
Wat deden we de volgende dag? Lanterfanten? Ik weet het echt niet meer.
25 december
Vrijdag was het kerst en waren er cadeautjes onder de kerstboom. Ik had hier niet op gerekend, maar gelukkig had ik 2 potten sambal, Indische gerechtenzakjes en voor Niene het kerstboek van Bruna. Inmiddels weet ze dat Engeltjes met hun vleugeltjes wapperen en ‘halleluja’ zingen.
26 december
Op tweede kerstdag kwamen vrienden met hun kinderen en verzorgde Andries een BBQ.
En toen… ik weet het niet meer… we zijn een keer uit eten geweest en moest Cristel werken? Ik dacht het wel, ja, ze werkte ook met Oudejaar en daarna zouden we Oudejaar vieren bij vrienden. Maar Niene en ik waren niet lekker en wij bleven thuis. Om 12 uur zag ik nog heel in de verte wat vuurwerk.
Zondag 3 januari naar Napier. We dachten dat het een heel eind rijden was, dus de auto was al halfgepakt en om 5 uur in de ochtend zouden we weg. Nou ja, dat werd wat later en omdat Niene na de koffie ergens weer in slaap viel kon ik ook naar buiten kijken en het was een mooie tocht door de heuvels.
Napier is een beroemde plaats in Nieuw Zeeland. Na een aardbeving bijna geheel weggevaagd rond 1930,vrijwel geheel opgebouwd in Art Deco stijl. Het is een havenplaats en vanuit ons gehuurde huis vlakbij de stad hebben we zeker drie verschillende cruiseboten zien aanleggen. Ook veel winkels die hebbedingetjes in Art Deco stijl verkopen en veel kunstenaars. De stad is gebouwd op een soort van schiereiland en huizen bovenop een heuvel. Enge straatjes om er te komen, maar je ziet er prachtige huizen. Ze deden me denken aan huizen in Jakarta aan wat vroeger de Van Heutz boulevard heette en inderdaad, ook Jakarta wordt genoemd bij de steden met Art Deco huizen. Volgens mij woonden tante Katja en oom Albert Klein in zo’n huis op de bovenverdieping.
Aan het eind van de havens begint een soort boulevard die ook leuk is om te zien met prachtig aangelegde plantsoenen. We maakten vandaaruit o.a. ook een tour met een soort van amfibievaartuig. Door de stad een soort van bus en dan door het water door de haven. De tour duurde wat te lang voor Niene, maar toen er een CD’tje werd gedraaid met een liedje dat ze kende begon ze te dansen tot pret van de tourguide. De pret verminderde toen Niene een keel opzette tijdens haar uitleg.
Wat we ook deden en dat was erg interessant: een tour met tractoren met daarachter twee karretjes. We konden op de zijkant van de karretjes zitten. Er waren vast wel tien van die tractoren als het er niet meer waren. We reden daarmee langs het strand en kregen uitleg over de steile kust en allerlei lagen naar een plek waar we de Jan van Genten konden gaan bekijken. Het was nog een eind klimmen na de drop off, en dat zag ik niet zitten, maar Cristel en Andries haalden het nog net op tijd voordat we de terugtocht weer aanvaardden naar het strand. Waar overigens ook nog een rots was met Jan van Genten. Af en toe reden we over rotsblokken en door de zee. Dolle pret dus.
Nog een keertje naar het strand met Niene. Het was daar bewaakt en dus veilig, maar ik vond het knap koud om daar te zwemmen. Niene niet, was bijna niet uit het water te slaan, maar graven in echt zand was ook wel leuk.
Zondag 10 januari was het weer tijd om naar Auckland te gaan.
Maandag 11 januari was Niene weer naar daycare en maakten Cristel en ik een wandeling langs de kliffen in Long Bay. Eerst een wandeling die voor mij niet gemakkelijk was. Stijgen en dalen, maar prachtige natuur en veel schapen en koeien. Terug zouden we over het strand, maar de wandeling had wel wat langer geduurd dan Cristel had geplanned en de vloed kwam al aardig op. Rondom die prachtige kliffen lagen grote keien. Om de eerste hoop keien kon ik nog wel een beetje door het water lopen, maar bij de volgende kliffen werd het toch springbokkenwerk en tot mijn teleurstelling kan ik dat eigenlijk niet meer. Ook de rugzak verstoorde het evenwicht en wat waren er veel vooruitstekende kliffen! Het laatste stuk toch maar weer over het stijg- en daalpad om terug te komen bij de geparkeerde auto. Voor mij een zware tocht, maar ik had het niet willen missen!
Dinsdag 12 januari reden we naar Davenport naar het strand en daar hebben we gezwommen. Nou ja, gezwommen… ben tot mijn middel in het water gegaan en vond het toen te koud om echt te zwemmen. Cristel was moediger. Wat daar erg leuk was; de poeltjes met water in de rotsen. We vonden piepkleine heremietkreeftjes, mossels en slakken en ik geloof ook oesters. Eindeloos kan je kijken en spelen in zo’n watertje.
Wat hebben we die week nog meer gedaan? Oja, in de haven een yacht bekeken waar Andries erg enthousiast over was. Op internet hadden we al wel gezien hoe luxe het was en het ding moet miljoenen hebben gekost, maar de boot leek naar mijn idee niet meer op een boot, maar op een zwart monster .
De haven zelf vind ik altijd weer leuk en zondag 17 januari waren we daar weer om naar Mototapu te gaan. Eerst was het idee dat Niene en Andries ook zouden gaan, maar de weersverwachting was niet geweldig en Andries had het vrij druk, dus gingen Cristel en ik met z’n tweeën. Mototapu is een eiland waar vrijwilligers werken aan het herstel van de natuur zoals die was. Er is een akelig onkruid dat bomen wurgt en zich snel kan verspreiden: de Mothplant. De struiken kunnen behoorlijk hoog worden en ze bloeien prachtig, maar alles moet eruit en dat is geen sinecure. Ik was er al eerder geweest en had ook wel wat onkruid gewied, maar wat lager op de helling en voornamelijk kleefkruid. Verder ook in de nursery plantjes verpot. Met Oud-en Nieuw hebben Cristel en ik daar ook een keer overnacht. Ik geloof met nog drie of vier andere mensen. Iedereen neemt dan eten en drinken mee en om 12 uur zaten we in het pikdonker op een heuvel naar het vuurwerk in Auckland te kijken.
Deze keer gingen we zaden plukken. Dat had ik ook al eens eerder gedaan, maar van struiken. Deze keer waren het bomen en de rijpe zaden, die op kersen leken, zaten allemaal hoog en met een lage en een uiterst krakkemikkige hoge ladder moesten er gevaarlijke manouvres gemaakt om voldoende ‘kersen’ te plukken. Cristel en ik haalden zoveel mogelijk van de lagere takken en al met al hebben we veel gelachen. We waren met z’n zessen en de twee oudere mannen die al jaren lang dit vrijwilligers werk doen waren constant aan het ruziën. Cristel zei, dat ze dat altijd deden en toch zijn het goede maatjes. De lunch was op de gewone plek aan het water, maar ik had er helemaal niet aan gedacht een badpak mee te nemen. Het was ook niet echt warm weer, dus heb ik mij vermaakt met mooie stenen rapen. Volgens de twee oude heren mocht ik die niet meenemen, omdat het eiland een natuur RESERVAAT is. Maar dat was een grapje en de stenen zitten veilig alvast in de koffer. Vooral niet in de handbagage zoals in Canada, waar ik mijn mooiste grote stenen niet mee mocht nemen. Erica Goedhart was er bij en die lag in een deuk. Alsof ik de piloten met een kei een hersenschudding zou willen slaan. Plok!
Wat hebben we nog meer gedaan. In en om Auckland rondgekeken en geshopped. Niet interessant voor de lezer.
Als Cristel me nog kan helpen met wat foto’s plaatsen is het klaar. Anders komen er naderhand nog foto’s in Flickr
This entry was posted on Saturday, January 30th, 2010 at 11:15 and is filed under Alles en Niks. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.